کورورس ربیعی روز سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: طاعون حیوانات از جمله بیماری های مشترک میان حیوانات نشخوارکننده اهلی و حیات وحش است که در صورت ابتلا دام به این نوع بیماری از بین می رود.
وی با اشاره به اینکه این بیماری طی سالها از ماه‌های شهریورماه بروز می کند، ادامه داد: اوج این بیماری در فصول سرد سال و در همین ایام است که دام های نشخوارکننده را درگیر و تلف می کند.
وی ادامه داد: به طوریکه در ۲ سال گذشته ۴۰۰ راس دام های حیات وحش کَل و بُز وحشی به این بیماری مبتلا شدند و براثر ابتلا به آن از بین رفتند.
رییس اداره حیات وحش اداره کل حفاظت از محیط زیست مازندران در توضیح نحوه ابتلای دام هابه این بیماری گفت که این بیماری از طریق آب و محیط مشترک در ییلاقات مازندران میان دام حیات وحش و اهلی منتقل می شود و موجب ابتلا حیوانات به این بیماری می شوند.
ربیعی تزریق جامع و کامل واکسن دام های اهلی مازندران از سوی اداره کل دامپزشکی بر علیه طاعون حیوانات را اصلی ترین عامل در جلوگیری از ابتلای دام های حیات وحش به این بیماری برشمردو گفت: سالهای گذشته علاوه بر ابتلای دام های حیات وحش استان به این بیماری شاهد پراکندگی نقاطی که این حیوانات مبتلا شدند هم بودیم به طوریکه زمانی کلاردشت کانون ابتلا بود اما در زمان دیگری نقطه ای دیگر از این استان کانون قرار می گرفت.
وی تاکید کرد: هرچقدر بهداشت دام و محل نگهداری آنها از سوی دامداران رعایت شود می تواند در کنترل بیشتر این بیماری تاثیر گذارد که به نظر می رسد رعایت این رویه توانسته تا حدودی در این زمینه یاری گر باشد.
به گفته رییس اداره حیات وحش اداره کل حفاظت از محیط زیست مازندران این بیماری زمان اوج گیرش منجر به از بین رفتن جمعیت حیوانات نشخوارکننده آسیب پذیر است که کَل و بُز وحشی از جمله این حیوانات هستند.
بنا به اعلام اداره کل حفاظت از محیط زیست مازندران، بیش از ۳۵۵ گونه پرنده، ۱۷ گونه خزنده، ۹ گونه دوزیست، ۲۷ گونه مار، سه گونه لاک پشت، ۶۳ گونه پستاندار و ۷۰ گونه ابزیان آبهای داخلی تنوع جانوری این استان است.
به گزارش ایرنا، بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان "طاعون بزی" نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا می باشد که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند. علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می گردد. عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده می باشد. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) می باشد و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش نمایند.
ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است.
وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز میتواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند. همه گیری PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل می باشد. موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون می باشد که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالیانه تکرار شود.
نظر شما