«عبدالحمید یعقوبیان» با حضور در ایسنا اظهار کرد: بعضی‌ها می‌گویند شعر ولی من حق دارم بگویم «ژیان» به معنی زندگی. من می‌گویم اولین شاعر عالم هستی حضرت حق است چون تمام مخلوقاتش وزن، قافیه و ردیف دارند، از حرکت سیاره، ستاره، ابر، سیاه چاله و کهکشان گرفته تا ذره‌ای که دور هسته مرکزی اتم می‌چرخند همگی، نظم است.

وی خاطرنشان کرد: اگر نظم نبود، شعر به وجود نمی‌آمد، یعنی اولین چیزی که در یک متن، شعر و حتی شاعر دیده می‌شود، نظم است. خیلی جالب است وقتی هر شعری از حضرت حافظ به مقام‌های موسیقی مختلف وارد می‌کنیم، به راحتی شکل می‌گیرد، وقتی به شعر می‌رسیم به موسیقی طبیعت نیز می‌رسیم‌.

این شاعر ایلامی افزود: اگر شعر نبود، لالایی، تمثیل، آواز، داستان و... نیز وجود نداشت، شعر مانند یک اقیانوس است که هر کسی به دنبال یک جزیره از آن است. افرادی که ذهن موزونی دارند، معمولاً و بدون استثنا با رشته ریاضی در ارتباط بوده‌اند، چون ریاضی نیز نظم است.

وی ادامه داد: شاعر، ارتشی به نام واژه و نیروی محرکه‌ای به نام تفکر در اختیار دارد همچنین یک وسعت دید نیز خداوند در اختیارش قرار داده است. خیلی از افراد ادیب می‌توانند کلمات را با قافیه در کنار هم قرار دهند ولی متن آن‌ها هیچ روحی ندارد. شاعر مانند هر هنرمند بخشی از روح خود را در این کلمات قرار می‌دهد.

عبدالحمید یعقوبیان که از دهه ۶۰ با تخلص شاعری «میثم دادخواد»شعر می‌سراید، گفت: از کودکی خودگویه‌هایی داشتم، در همان زمان احساس می‌کردم ناخودآگاه با خود، دوبیتی می‌گویم، تا اینکه پدرم مرا با کوهستان آشنا کرد. کوه، تأثیر شگرفی بر ذوق شعری من داشت، کوهستان نگاه بسیاری از شاعران را به خود جلب کرده است.

یعقوبیان تصریح کرد: دوره ابتدایی وقتی به مدرسه رفتم به راحتی می‌توانستم شعر بگویم. تا اینکه کلاس دوم بودم و بعد از گفتن چند جمله معلم از من پرسید این جمله‌ها را چه کسی به تو گفته است؟ و من گفتم خودم، برای راستی‌آزمایی، چند کلمه به من گفت و تأکید داشت با این‌ها یک جمله دیگر بساز، بعد از اینکه آن جمله را گفتم مورد تشویق همکلاسی‌ها و دوستان قرار گرفتم. آنجا بود احساس کردم برای خودم کسی هستم و صورتم از خوشحالی سرخ شده بود.

این شاعر که در ایلام او را به‌ عنوان مجری صدا و سیمای ایلام می‌شناسند، ادامه داد: بعد از آن خانم معلم با من بیشتر در این زمینه کار می‌کرد و به من گفت تو در آینده شاعر می‌شوی. در کلاس پنجم نیز در مسابقات مقاله نویسی و انشا شرکت کردم و یک متن مثنوی در حد ۳۰ خط نوشتم و آنجا نیز مورد تشویق قرار گرفتم. این مسائل گذشت تا اینکه وارد راهنمایی شدم و در آنجا در هنگام فوتبال با آقای «ظاهر سارایی» از شاعران استان آشنا شدم، ایشان یکی دو سال از من بزرگتر و پخته‌تر بود. بعد از این آشنایی اولیه ارتباطمان با یکدیگر بیشتر شد تا اینکه مرا به یک جمع دعوت کرد و دیدم در این جمع افراد بزرگی همچون زنده‌یادان استاد جعفر علیرضایی، استاد صادق سلیمان‌نژاد و استاد عباسی آرام حضور داشتند.

وی افزود: بیشتر اشعار آن‌ها حول اشعار کلاسیک و قدیمی بود، در صورتی که شاعران جدید همچون عبدالجبار کاکایی و بهروز یاسمی اشعار تازه‌تری را بیان می‌کردند همه این‌ها باعث شد یک نهضت جدید در استان ایلام در حوزه اشعار شکل بگیرد.

وی عنوان کرد: پرچمدار این نهضت افرادی همچون نعمت داوودیان، ظاهر سارایی، حبیب بخشوده، بهروز سپیدنامه، بهروز یاسمی، عبدالجبار کاکایی، سیروس اسدی و آفاق شوهانی بودند. بنده نیز عضو این جمع بودم، در این نشست‌ها جلسات نقد ادبی برگزار شد.

یعقوبیان گفت: برای اولین بار در استان ایلام، ظاهر سارایی در قالب غزل فارسی شعر سرود. این روند تا جایی پیش رفت که شعر ایلام به عنوان یکی از قطب‌های غرب کشور معرفی شد و بعد به عنوان قطب غزل ایران نیز شناخته شد. این باعث شد که موسیقی ایلام نیز به دنبال روند پیشرفت شعر شکوفا شود و شاهد ترقی موسیقی ایلام باشیم.

وی ادامه داد: شعر، یک مقدمه برای تمام هنرهای ایلام بود، در پناه شعر، تئاتر ایلام نیز ترقی کرد، به دنبال همه این‌ها، خرد هنری نیز وارد شد، خرد هنری با احساس و عواطف هنری متفاوت است، خرد هنری به معنای تفکری است که زمینه‌ساز یک اصل و جریان فکری است، در این میان رسانه نیز نقش و جایگاهی داشت.

این مجری تلویزیون افزود: این برنامه مورد پسند مخاطبان قرار گرفت و به دنبال آن شبکه فرهنگ نیز شروع به پخش کردن این برنامه‌ها کرد. در برنامه «زمزمه‌های آشنا» به گویش‌های ایلامی نیز توجه می‌شد. بسیاری از این برنامه‌ها چندین بار بازپخش شدند، به دنبال همه این‌ها ایلام به عنوان یک قطب فرهنگی و پژوهشی در عرصه گویش‌ها، فرهنگ و شعر معرفی شد. این موضوع زمینه ساز یک اعتلای فرهنگی شد که به دنبال آن نسل جدید نیز فعالیت داشتند، نسلی که شتاب نسل اول را نداشت. نسل اول یک نسل صف شکن بود.

وی تصریح کرد: شاعر و هنرمند مانند یک قناری است، هرچه در قفس به او فشار بیاید صدایش را بالاتر می‌برد.

انتهای پیام