دکتر نمکی -که به همراه یاران و سربازانش ۸ ماه است لحظه‌ای آرام نگرفته اندو بسیاری از همرزمان و سربازانش در این فداکاری عظیم جان عزیز خود را تقدیم سلامتی هموطنان شان کرده‌اند- حالا تاب آوری را تاب نیاورده و لب به شکوه گشوده است و به بهانه چهلمین سالگرد دفاع مقدس، قهرمان ملی کشورمان سردار شهید قاسم سلیمانی را به شهادت گرفته است.
فرمانده ستاد مبارزه با کرونا-که روزه سکوت خود را شکسته است- باشکوه از احساس شدید تنهایی می نویسد:"هرچه می گویم همه گیری را نمی‌شود با التماس و تمنامتوقف کرد بی فایده است" روی سخن در این فراز از نامه نمکی در وهله اول متوجه مسئولان واعضای ستاد ملی کرونا ست که بی محابا محدودیت ها رالغو می‌کنند و از تصویب مجازات های بازدارنده نسبت به متخلفان سرباز می زنند.
درست است که با توجه به وضعیت اقتصادی نمی توان بسیاری از مراکز کسب و کار را تعطیل کرد،اما می‌توان طرح ترافیک و مترو را تعطیل کرد، می‌توان طرح دوسوم دورکاری کارکنان دولت را تمدید کرد، می توان نظارت بر اجرای پروتکل های بهداشتی در مراکز کسب و کار وادارات را تقویت و مجازات متخلفان را تشدید کرد.
اما در مرحله بعد مخاطب این سخن مردم هستند که بلافاصله پس از کاهش آمارها حساسیت نسبت به ماسک زدن و فاصله اجتماعی را کنار می‌گذارند؛ بار سفر می بندند، مراسم عروسی و عزا و دورهمی برگزار می‌کنند و اصطلاحاً در برابر تقاضا و تمنا های مسئولان لجبازی می کنند؛ لجبازی با جان خویش!
فرمانده سلامت در فراز دیگری ازنامه خویش دردمندانه برابر سربازانش در جبهه سلامت و معوق ماندن مطالبات آنها ابراز شرمندگی می‌کند. این دیگر غیرقابل پذیرش است که همه از فداکاری و خستگی‌ناپذیری کادر درمان سخن بگویند و از آنها تمجید کنند، اما حقوق قانونی آنان به تعویق بیفتد.پاداش پیشکش!
و بالاخره از همه دردناک‌تراینکه از یک میلیارد دلاری که رهبری از صندوق توسعه ملی موافقت کرده‌اند وزیر بهداشت به جز سهم کوچکی نگرفته است و می پرسد: نمیدانم برای کدام کار مهم تر گذاشته اند؟
باگذشت چهار روز از غمنامه فرمانده مدافعان سلامت هنوز هیچ مقام مسئولی در خصوص علت تعویق مطالبات کادر درمان و عدم تخصیص اعتبار مصوب صندوق توسعه ملی اظهار نظری نکرده و پاسخی به دکتر نمکی نداده است.
پاییز سختی در راه است؛ آمار مبتلایان روزانه کرونا از ۳۵۰۰ نفر عبور کرده و میزان فوتی‌های نیز مرز ۲۰۰ نفر در روز را در نوردیده است .میزان پایبندی مردم به ماسک و رعایت فاصله اجتماعی از ۵۰ درصد کمتر شده است .تمام کشور هم در وضعیت قرمز است. موج سوم خطرناک‌تر است و برخی از متخصصان نسبت به خطر سقوط روزانه دو هواپیما کرونایی (۶۰۰ فوتی در روز) هشدار داده اند.
سردار سلامت از عدم پشتیبانی از نیروهایش و انبارهایی که از سلاح خالی می شود گلایه کرده و اعلام کردآماده است برای سلامتی مردم خود را به هر آب و آتشی بزند، اما چرا مسئولان در برابرفریادهای وزیر بهداشت روزه سکوت گرفته اند ؟چرا مردم خطر کرونا را جدی نمی گیرند و پایبندی به مراقبت های بهداشتی در حال کاهش است؟چرا؛
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است!
* این یادداشت در روزنامه قدس به تاریخ ۶ مهر ۱۳۹۹ منتشر شده است.
نظر شما