در این بین پیبرمردی این منظره را می بیند و به او نزدیک می شود و می گوید می توانی یک کیلو شکر بخری برای این جا لازم است. او هم می رود و می خرد ولی در موقع برگشتن موکبی دیگر که شکر لازم داشته اند وقتی او را می بینند می گویند خوب این هم شکر و فکر می کنند او برای آنها نذر کرده است و او آن شکر را به آنها می دهد. دو باره بر می گردد و یک کیلو دیگر شکر می خرد ولی به هنگام برگشتن اجلش سر می رسد و می میرد. حالا او در خیابان افتاده و کسی نیست جنازه اش را بر دارد چون به بدنامی مشهور بوده است که ناگهان ... و می گویند این حسینی است و مرد وارسته و ...
من به صحت و سقم این قبیل داستان ها کاری ندارم. عده ای که سخت معتقد اند می گویند خوب چه اشکالی دارد و از بارگاه ربوبی هیچ چیزی بعید نیست و خدا ممکن است کسی را اینچنین ببخشد؛ اما وقتی به مرام حسین نگاه می کنیم که همه عشق و عقل و ایمان است نمی توان پذیرفت که چنین حوادثی اتفاق افتد و اگر اتفاق می افتد قطعاً مسائلی در بین است که ما از آن خبر نداریم و ناقلان برای گرم کردن مجالس قطعاً باید توضیحاتی در کنار آن بدهند که با مرام امام حسین منافات نداشته باشد.
خوب اگر چنین اعتقادی داشته باشیم می توان پرسید خوب خدا می توانست امام حسین شهید نشود، می شد پیامبر بدون زحمت و رنج به مقصودش برسد و خیلی می شدهای دیگر. و اگر این چنین باشد خوب با عقاید اشاعره چه تفاوتی پیدا می کند که هر چه خدا بکند خوب است. اشعریان معتقد به حسن فعلی نیستندو می گویند خدا هر کاری انجام دهد خوب است ولو شمر را به بهشت ببرد.
باید جلسات حسینی جلسات افزایش معرفت باشد. آیا هیچ پرسیده ایم که رفتن به هیئت ها چه چیزی را به ذهن ها متبادر می کند؟ چیز یاد گرفتن، دانش آموختن و یا عزاداری کردن و سینه زدن و گریه کردن. آیا شده است بگویید برویم هیئت برای چیز یاد گرفتن؟
چرا بسیاری از وعاظ و به ویژه مداحان فقط بحث درد و گرفتاری را مطرح می کنند آنهم از نوع مادی آن! وقتی همه اش می گوئیم آی گرفتارها، آی مریض دارها،آی سرطانی ها، و همینطور. درست است که درد های مادی بسیار مهم و طاقت فرسا است و درست است که همه اینها به دست خدا است ولی خدا خود خواسته است همه چیز به دست خود مردم و از طریق اسباب و لوازم حل شود. خدا خود خواسته است که بر ظالم بشورید و از تبعیض ها اعلام برائت کنید. امام حسین فرمود مرگ با شرافت از زندگی با ذلت برتر و بالاتر است.
آیا فقر و شکاف طبقاتی بی و حد و حصر و نداشتن برنامه برای رفع این فقر، یا نداشتن اطلاعات لازم برای نشان دادن خوبیها و زشتی ها با مرام امام حسین همخوانی دارد؟ ذلت کشورهای مسلمان را ببینید، سران کشورهای اسلامی چگونه ذلیلانه همچون گاو شیرده مورد سوء استفاده دشمنان اسلام قرار گرفته اند و آنان بر این سر سپردگی هم افتخار می کنند آیا این امر با اهداف حسینی می خواند؟
بدیهی است مسائل مادی در رأس کار است و مقدمه ای برای انجام بقیه کارها. ولی باید دید که هدف وجودی این جلسات چیست؟ آیا ما بر مصائب امامان می گرییم و یا بر گرفتاریهای خودمان و سوء مدیریت رهبرانمان؟
سینه زنی و راهیمایی بسیار خوب است و رفتن به کربلا و یا به مشهد بسیار عالی است ولی هدف امام حسین، و بزرگواری، مردانگی و عرفان و زهد و عشق به خدا و مردم توسط آن حضرت باید تشریح شود.
نذرها بسیار خوب است و گرم کردن محافل عزای امام حسین ثواب زیادی دارد ولی بیش از ثواب باید دید چه مشکلی از مردم و محرومان را حل می کند و چقدر تبعیض ها را از بین می برد. آیا جامعه ما با اخلاق و رفتار حسینی می خواند؟ آیا عزاداری ما بر وفق اهداف امام حسین صورت می گیرد؟ این ها همه نیاز به توضیح دارد و وعاظ و مداحان باید سخت به آن پای بند باشند و مردم هم باید پای سخنان افراد باسواد و عارف بنشینند و نه افراد دیگر.
نذر برای امام حسین خوب است ولی کافی نیست. اینطور نیست که هر کاری که دلت بخواهد انجام دهی آنگاه با عزاداری امام حسین همه چیز حل شود!
نذر چیز خوبی است اما آیا نذر علمی هم داریم؟ آیا نذر فرهنگی هم داریم؟ آیا نذر اقتصادی هم داریم؟ آیا نذر مدیریتی هم داریم؟ باید دید امام حسین برای چه کشته شد . چرا او اینچنین همه هستی خود را در راه اعتلای دین فدا کرد؟
در ایام ماه محرم می بینم که خیابانها مملو از شور و هیجان توسط جوانان است که بسیارمطلوب است اما باید توجه کرد که کار آیی با اثر بخشی و اثر گذاری تفاوت دارد. باید از سد معبر یا بلند کردن صداهای مداحان بیش از حد که باعث آزار و اذیت دیگران و بالطبع تأثیر گذاری منفی است به شدت اجتناب کرد و این وظیفه امامان جماعت مساجد و علاقمندان به سید وسالار شهیدان است که به این امر توجه داشته باشند و تذکر دهند. استفاده از صدای خوش جوانان و نوجوانان هم به نظر مطلوب تر می نماید.
نظر شما